این مواد انسان را قادر می ساخت تا در وهلة نخست نیازهای ضروری از قبیل دفاع، غذا، پوشاك و سپس وسایل آسایش خود را فراهم سازد.

بدین منظور، ابتدا سنگ آتشزنه.‌چوب شاخ، و عاج را، كه به ترتیب از منابع معدنی،‌نباتی، حیوانی فراهم می شدند. به كار گرفت. استفاده از فلزات اولیه و در رأس آنها طلا، مس، آهن، و سپس فلزات مختلف دیگر، كه انسان می توانست به طور پیاپی از منابع زیرزمینی معدنی به دست آورد، در مراحل بعد قرار گرفت.

حدود سالهای 1870، مادة جدیدی به نام سلولویید در بازار تجارت ظاهر شد. این ماده می توانست نرم شود،  حالت بخ خود گیرد، وپیچیده ترین شكلها را براحتی به دست آورد. سلولویید محصول آزمایشگاههای شیمیدانها بود و از سنتز دو مادة طبیعی سلولوز و كافور به دست آمد.

طی سی سال، سلولویید تنها نمایندة محصولات سنتزی بود كه به عنوان مادة اولیه برای ساخت وسایل به كار گرفته می شد. البته وقتی به عقب بر می گردیم، این امر تا اندازه ای عجیب به نظر می رسد. حدود سالهای 1900، تولید صنعتی گالالیت از كازیین و فرمالدهید پدیدار شد. بهای تما شدة این ماده تا حدود سالهای 1922 بالا بود و بدین ترتیب كاربرد آن را محدود می ساخت.

در سال 1907، باكلند[1] از فنون و فرمالدهید رزین تراكمی به نام باكلیت، (مأخوذ از نام سازندة آن) با خواص مشابه خواص صمغ لاكی، تهیه كرد و با ابهام پیش بینی كرد كه سلولویید و گالالیت تنها موادی نیستند كه شیمیدان میتواند در آزمایشگاه خود آنها را بسازد و سپس با استفاده از چنین مواد اولیه ای، درمقیاس صنعتی، به مجموعة مواد مناسب برای ساخت محصولا كاملا منتفاوت برسد.

آینده چنین امیدی را تأیید كرد سالهای مدیدی كه از پیدایش باكلیت تاكنون گذشته است شاهد به وجود آمدن شمار بسیاری از محصولات جدیدی بوده ایم كه از آزمایشگاه بیرون آمده است و كم كم.  و گاهی به طور چشمگیر، با مواد طبیعی قدیمی به رقابت برخاسته است و موجب به وجود آمدن عملیات كاملا جدیدی شده است.

در حال حاضر این مواد سنتزی بنا به خواص فیزیكی و مكانیكی و طبعاً بنا به ماهیت كاربرد شان، كه ناشی از خواص آنها می باشد، به سه دسته تقسیم می شوند:

1- مواد پلاستیكی، كه معمولا با عبارت سادة پلاستیكها مشخص می شوند. یكی از خواص اساسی پلاستیكها سخت و صلب بودن آنها در دمای اتقا است این ماده وقتی به اندازة كافی گرم شود صلابت خود را از دست می دهد و بدین ترتیب برای قالبگیری آماده می شود. همة ما با توسعة شگرفی كه تاكنون در زمینة صنعت پلاستیك انجام گرفته است و نیز با عملیات شگفت آن آشنایی داریم. ما در این كتاب چنین مواد پلاستیكی را بررسی نخواهم كرد و خوانندگان علاقه مند به این مواد را به مطالعة كتابی كه به این موضوع اختصاص دارد دعوت می كنیم.[2]

2- لاستیكهای سنتزی( به نام كشپارها نیز معروفند ) این مواد كشسان می باشند یعنی، دارای این خصایت هستند كه پس از رفع فشار یا انقباضی كه بر آنها اعمال شده است مجدداً شكل اولیة خود را به دست آورند.

3- الیاف سنتزی موادی هستند كه می توان به آسانی آنها را به صورت نخ قابل ریسیدن در آورد.

در این كتاب تنها دو دستة آخر مواد سنتزی مورد بررسی قرار خواهد گرفت.

برای اینكه خوانندگان بهتر بتوانند مشكلاتی را كه هنگام اجرا و به كار بستن این مواد مطرح می شود و نیز راه حلهایی را كه برای آنها آورده ایم متوجه شوند به نظر می رسد در ابتدا لازم باشد به صورت فشرده برخی تعریفهای اساسی مربوط به تهیة چنین مواد سنتزی را در اختیار ایشان قرار دهیم.

دو نوع تغییر و تبدیل ضروری كه در شكل مولكول یك مادة سنتزی دخالت دارند عبارتد از: بسپارش افزایشی و بسپارش مرحله ای،‌بسپارش را هنگامی افزایشی ( یا زنجیری) می نامیم كه ازیك مولكول پایه به نام تكپار، ماده ای با جرم مولكولی بیشتر به نام بسپار به دست آید و نتیجة آن رشد مناسب مولكول تكپار بدون حذف مادة سوم باشد.